ماه رجب

باسمه تعالی

حضرت علی‌بن موسی‌الرضا«علیه‌السلام» می‌فرمایند: «مَنْ صَامَ أَوَّلَ یَوْمٍ مِنْ رَجَبٍ رَغْبَةً فِی ثَوَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ صَامَ یَوْماً فِی وَسَطِهِ شُفِّعَ فِی مِثْلِ رَبِیعَةَ وَ مُضَرَ وَ مَنْ صَامَ یَوْماً فِی آخِرِهِ جَعَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ مُلُوکِ الْجَنَّةِ وَ شَفَّعَهُ فِی أَبِیهِ وَ أُمِّهِ وَ ابْنِهِ وَ ابْنَتِهِ وَ أَخِیهِ وَ أُخْتِهِ وَ عَمِّهِ وَ عَمَّتِهِ وَ خَالِهِ وَ خَالَتِهِ وَ مَعَارِفِهِ وَ جِیرَانِهِ وَ إِنْ کَانَ فِیهِمْ مُسْتَوْجِبٌ لِلنَّار».

 هرکس اولین روز ماه رجب را به امید ثواب الهی روزه بدارد، بهشت برای او واجب می‌گردد و کسی که یک روز از وسط آن ماه را روزه بدارد شفاعتش در مانند دو قبیله ربیعه و مضر پذیرفته گردد، و هرکه روز آخر آن ماه را روزه دارد خداى«عزّ و جلّ» او را از حاکمان بهشت گرداند و شفاعتش را در باره‌ی پدر و مادر و دختر و برادر و خواهر و عمو و عمه و دائى و خاله و آشنایان و همسایگانش بپذیرد گرچه در میان آن‌ها مستحقان دوزخ باشند.

ملاحظه می‌فرمایید که در روایت فوق برای صائم اول ماه رجب بهشت را واجب کرده است که یک نوع برگشت به عالَمی است فوق عالم دنیا بلکه عالمی در زیر سایه و پوشش رحمت واسعه‌ی الهی، و به صائم وسط ماه رجب، آن‌چنان شخصیت تأثیرگذاری عطا می‌کند که می‌تواند شفیع تعداد زیادی از افراد جامعه‌ی خود گردد به این معنا که شخصیت تأثیرگذار او اُسوه‌ای برای زندگی برتر اطرافیان خواهد شد و به صائم آخر ماه رجب قدرت و کمالی عنایت می‌فرماید که از یک طرف حاکم بهشت گشته و از طرف دیگر همه‌ی اطرافیان خود را شفیع می‌باشد حتی اگر آن‌ها در مسیری قرار داشته باشند که در آن مسیر، مستوجب آتش باشند، با راهنمایی شخصیت متعالی آن فرد در جهت دیگری قرار می‌گیرد که به بهشت ختم می‌شود.

بحث ما در این مقاله بیشتر نظر به چگونگی حیاتی دارد که در روزه‌دار اول ماه رجب ایجاد می‌شود و نسبتی که با بهشت برای او پیش می‌آید، در حدّی که از آن شخصیتی که از بهشت رانده شد، آزاد می‌گردد.

در قرآن می‌فرماید خداوند به آدم و حوا فرمود: «وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونا مِنَ الظَّالِمین‏» به این شجره نزدیک نشوید که از ظالمین خواهید شد، و آن‌ها نزدیک شدند و فیض الهی از آن‌ها برگرفته شد و چشم‌شان بهبرهنگی‌شان افتاد.

 چشم آدم پس از گناه و خروج از ذیل اراده‌ی الهی به برهنگی‌اش افتاد در حالی‌که تا آن زمان در زیر سایه‌ی فیض الهی پوشیده بود.

چون آدم خواست به اختیار خود عمل کند خداوند نیز او را به خود واگذاشت و سیادتِ فیض الهی‌ از سر او برداشته شد.

آدم قبل از آن‌که عصیان کند و به شجره‌ی ممنوعه نزدیک شود، جسمی داشت و خود را به گونه‌ای می‌دید که پس از گناه، آن جسم را برهنه یافت و حال در وضعی قرار گرفته که با خودش تنها مانده و جسمی دارد که از پوشش فیض الهی بی‌بهره است.

جسمِ ذیلِ اراده‌ی الهی یک جسم است که برهنگی ندارد و جسمِ ذیلِ اراده‌ی «من» یک جسم است که برهنگی دارد و انسان با این دو جسم، دو نوع انسان است با اهداف و نیازهای مختلف.

وقتی انسان اراده کند خودش باشد چشمش به هستی خود و به چیزهای دیگر آن‌گونه باز می‌شود که همه‌ی افراد را و همه‌ی ‌چیزها را برهنه می‌یابد و به زعم خود می‌خواهد آن برهنگی‌ها را با فکر و برنامه‌ی خود بپوشاند، و این رازِ سرگردانی بشرِ «خودبنیاد» است.

وقتی انسان اراده کند و بگوید: «من»، عملاً خواسته است راه خود را در نظام عالم هستی با تکیه بر خود بیابد و لذا با انواع برهنگی‌ها روبه‌رو می‌شود و دیگر هیچ فیضی از فیوضات الهی را نمی‌یابد تا مدّ نظر قرار دهد. حالا باید بر پای خود بایستد و خودش از همه‌چیز سر در بیاورد و علم جدید نیز با همین «من می‌خواهم بدانم» آغاز شد نه این‌که «من می‌خواهم بندگی کنم» تا در آن صورت با دانایی خدا عمل کرده باشد.

بشر با «من می‌خواهم بدانم» با جهانی روبه‌روست که از الطاف الهی برهنه است و این جهان همان جهانی است که علم جدید می‌بیند و از این جهت هرگز در باب سعادت انسان با ما سخن نمی‌گوید و راه بشر به سوی خدا در آن بسته است.

جهان برهنه، جهانی است که در ذیل حکمت الهی دیده نمی‌شود و با فیض الهی پوشیده نیست و از این جا است که باید متوجه شویم برهنگی و پوشیدگی انسان و جهان به خود انسان‌ها بستگی دارد که آیا بنده‌ی خداوند‌اند یا بنده‌ی میل‌‌های خود؟ اعمال و رفتار انسان‌ها در این دو وضع متفاوت است.

بشر امروز که در زیر سایه‌ی این علم که جهان را و بشر را برهنه می‌بیند بهشت را گم کرده است و با ورود به ماه رجب می‌تواند بهشت را و آن آرامشِ ذیل فیض الهی را پیدا کند.

فرا رسیدن ماه مبارک «رجب» بر همه‌ی عزیزان مبارک باد.

والسلام

لذّت های مقطعی در مسیر انسان سالک

پیمودن راه دور، همراه با رنج فراوان است. راهنمای راستین کسی است که به منظور تحمّل رنج راه، لذّت موسمی را به سالک بچشاند، تا از خستگی راه گذشته بکاهد و نشاط طی راه آینده نیز فراهم گردد، تا رفته رفته به راهی طریق بفهماند که نشاطِ ثابت پایان راه است و این لذّت‌های مقطعی، نه تنها هدف نهایی نیستند، بلکه سرگرمی به آنها خار راه خواهدبود، زیرا وسیله را هدف قرار دادن، از هدف محروم ماندن است: «إنّما الدُنیا منتهی بصرِ الأعمی... فالبصیرُ منها شاخصٌ و الأعمی إلیها شاخصٌ و البصیر منها متزودٌ و الأعمی لها متزودٌ».

آیت الله جوادی آملی

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 133.

سیر مطالعاتی برای محرم

عاشوراپژوهشی با علامه جعفری و آیت‌الله جوادی آملی

«پایگاه پژوهشی تحلیلی راهبردی» به مناسبت فرارسیدن ماه محرم سیر مطالعاتی با استفاده از نظر دکتر سنگری را منتشر نموده است تا عاشوراپژوهان بتوانند با تعمق درباره این اتفاق تاریخی مطالعه‌ای داشته باشند.

عالَم دینی

کسی که عالَم دینی دارد، می‌داند چه چیزی او را از عالَمش بیرون می‌آورد و چه چیزی باعث استقرار و استحکام او در عالَمش می‌شود. هم زشتی گناه را احساس می‌کند و هم از آن متنفر است. بدون واردشدن در عالَم دینی نمی‌توان جایگاه بسیاری از احکام دین را درست درک کرد. صدها کتاب و نوشته هم که مطالعه شود، بدون ورود به عالَم دینی، آن ‌نتیجه‌ای که باید به دست نمی‌آید. با مطالعه‌ی کتاب‌ها اطلاعاتی از دین حاصل می‌شود اما آن احساس حقیقی و درک حضوری که باید، پیش نمی‌آید.

استاد طاهرزاده

 

درس اخلاق

درس اخلاق، گفتنی نیست، عمل کردنی است.

جوان مؤمن انقلابی

‌آن دلى که انسان در آن عشق اتومبیل فلان جور دارد، آن دل نیست، گاراژ است! بنگاه معاملاتى است! آن دلى که همه‌اش در آن میل جنسى موج مى‌زند، دیگر دل نیست، آن عشرتخانه است. شاعر، آن زمان که ضیاع و عقار و زمین و ملک و گاو و خر در زندگى نقش داشته، از این‌ها نام برده و مى‌گوید دلى که این‌ها در آن باشد، آنجا طویله است! ده است! دل، نیست؛ دل جاى خداست؛ جاى نور است.
پروردگارا! این حرفها را اول در خود بنده، بعد در این جمع مؤثر بفرما؛ توفیق تلاش، کار و خدمتِ همراه با ایمان و معنویت به همه‌ى ما عنایت کن؛ این جوانهاى‌ مؤمن‌، صالح و این عناصر خوب را پیش خودت و پیش امام زمان روسفید کن.
و السّلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته‌۱۳۸۳/۰۷/۱۳

بیانات در دیدار کارکنان وزارت اطلاعات

جوان مؤمن انقلابی

بیان بعضی از اذکار سیر وسلوک

بالجملة ما برای زنده نمودن دل ، ذکر1خدا و خصوص اسم مبارک یا حی یا قیوم با حضور قلب مناسب است ... و از بعض اهل ذکر و معرفت 2منقول است که در هر شب و روزی ، یک مرتبه در سجده رفتن و بسیار گفتن لااله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین3برای ترقیات روحی خوب است و از بعضی سالکان4 آخرت نقل فرموده که چون ازحضرت استاد خود فایده این عمل را شنید، در هر شبی و روزی یک مرتبه سجده می رفت و هزار مرتبه این ذکر شریف را می گفت و از بعضی دیگر نقل فرموده که سه هزار مرتبه می گفت 5و از حضرت زین العابدین و سید الساجدین علی بن الحسین علیهماالسلام منقول است که سنگ خشن زبری را ملاحظه فرمود، سر مبارک را بر آن نهاد و سجده نمود و گریه کرد و هزار مرتبه گفت : 6 لااله الاالله حقا حقا، لااله الاالله تعبدا و رقا، لااله الاالله ایمانا و تصدیقا7.

 

منبع :

شرح حدیث جنود نوشته حضرت امام خمینی (ره)

پی نوشت:

---

1- ذکر: مقصود از ذکر در اینجا ذکر زبانی است که پایین ترین درجات آن می باشد. اما مرحله بالای ذکر، ذکر قلبی است و آن توجه به حق تعالی و غفلت از ماسوای اوست (شرح گلشن راز و شرح منازل )

2- اهل معرفت و اهل ذکر: به موعظه بعدی مراجعه می شود.

3 -خدا و معبودی جز تو نیست ، تو منزه هستی ، همانا من از ستمگران می باشم (انبیاء / 87)

4- سالکان راه آخرت : (اصحاب قلوب یا اهل الله ) کنایه از مردان خدا واهل معرفت و سالکان الی الله است و اصطلاح ارباب کشف نیز به کسانی گویند که حقایق این باطن این عالم را بر اساس مراتبی که دارند برایشان تجلی کرد و به چشم دل آن را مشاهده کرده اند (فرهنگ اصطلاحات عرفانی ، سجادی )

5- المراقبات ، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی ، (ره ) ص 123

6- وسائل الشعه ، ج 6، ص 382

7-شرح حدیث جنود، ص 125.

 

سیر روح

• سیر روح یکی از توانایی‌های مهم آن است. با تکرار اسماء الهی سیر روح شدت می‌گیرد و قربش به خداوند شدیدتر می‌شود. چون جنس روح، جنس وجود است و وجود شدت و ضعف دارد، پس روح انسان هم شدت و ضعف دارد.
• 
  

عالَم توحیدی

• مردم عالَمی دارند که اعمال و رفتار و گفتارشان بر اساس آن عالَم است و ایده‌ال‌های خود را در آن جستجو می‌کنند. این عالَم یا خیالی و وَهْمی و باطل است یا واقعی. کسی که در عالَم کبر به سر می‌برد و خود را بدون دلیل برتر از بقیه می‌داند، در پوچی‌ها حرکت می‌کند، بدون‌آن‌که دروغ‌بودن کبر خود را بفهمد. عالَم دینی یک عالَم واقعی است، چون انسان در زندگی دینی، به جنبه‌ی واحد عالَم نظر می‌کند. چون بر اساس فلسفه، هر جا پای وحدت به میان است، پای وجود در میان است. و چون هر انسانی که عالَمش، عالَم دین است به جنبه‌ی اَحَد یا به وجه واحد عالَم نظر دارد، پس در وَهم به‌سر نمی‌برد. جنبه‌ی واحد عالَم همان جنبه‌ی حق آن است که همان جنبه‌ی وجودی و واقعی آن است. چون حق یعنی چیزی که واقع است و دروغ نیست.
• استاد طاهرزاده                                                                                                                                               .

تقسیم اوقات روزانه

دستور العمل:

برادران عزیز من ! اوقات عمرتان را سه بخش کنید:

بخشى از آن را در تحصیل علوم ، معارف و کسب کمالات و فضایل معروف دارید.

بخشى دیگر را به عبادات و طاعات از روى اخلاص و توجه به خدا به کار گیرد.

و مقدار باقى مانده آن را در راه ساماندهى به امورات مادّى زندگى و تحصیل معاش به کار گیرید زیرا؛

«من لا معاش له لا معاد له»

« آن را که زندگى به کفاف نباشد، در توفیق بر بهروزى معاد نخواهد بود».

منبع:

فصلنامه حوزه شماره65

 

پیام­ها:

1.    نیازهای انسان در سه حوزه مطرح می­گردد؛

الف: نیاز به علم و دانش و خو شکوفایی

ب: نیاز به معنویت و تعالی

ج: نیازهای طبیعی و مادی

2.  نه می­توان از نیازهای طبیعی و غریزی صرف­نظر کرد و نه می­توان آنها را اصل قرار داد بلکه رفع این قسم نیاز، باید در جهت ایجاد زمینه­های لازم برای رفع نیازهای دیگر در دو حوزه علم و معنویت باشد.

 

زنده باد دوست

نگارنده: سید احمد کربلایی

مخاطب: یکی از دوستان نزدیک

 

  زنده باد حضرت دوست و مرده باد هر چه غیر اوست؛...

  فدای حقیقت شوم که از او خبر نداری! دستورالعمل آن است که از خود و خود رأیی دست برداری، جان من به لب آمد از گفتن این که راه نجات و خلاص در استغراق ذکر الهی و تفکر در معرفت نفس و خودشناسی است و ذکر و فکر خود راهنمای تو خواهد شد. «یا من اسمه دواء و ذکره شفاء»

 

«دوائک فیک و لا تبصر و دائک منک و لا تشعر»

«درد تو در درون خود توست و نمی‌بینی و داروی تو هم نزد خود تو است و درک نمی‌کنی»

 

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

 

جناب عالی در همه چیز اهتمام دارید مگر در همین یک کلمه، پس حالا که چنین است:

                       تو و تسبیح و مصلی و ره زهــــــد و ورع  

                       من و میخانه و ناقوس و ره دیر و کنشت

 

 باری جناب حاج میرزا؛ ان شاء الله از آب و گل بیرون آمده است و رشته معرفت نفس به دست آورده و آقا میرزا هم ماشاء الله خوب مشغول است به حسب ظاهر، امید پیش آمد به زودی ان اشاء الله در او هست. باری نوشته بودی در تضرع و ابتهال هم چیزی بنویس تا نوشتجات ناقص نماند. نمی‌دانم بر این حرف خنده کنم یا گریه. ای کاش بر دل مبارکت زده می‌شد و نوشته می‌شد و الا بر کاغذ خیلی زده‌اند و نوشته‌اند.

  فدایت، این مسأله و باقی مسائل راه آخرت آموختنی نیست. بلکه نوشیدنی است، تضرع و ابتهال از درد و سوز دل بر‌می‌خیزد، درد پیدا کن. آن خود تضرع و ابتهال می‌آورد.

 

         آب کم جو تشنگی آور به دست        تا بجوشد آبت از بالا و پست

 

  هرگز شنیده شده که زنِ بچه مرده را گریه تعلیم کنند؟...

  اگر کسی خود را فعلاً و حقیقتاً در جهنم دید، محتاج به آموختن تضرع نخواهد بود:

     «هُم و النّارُ کَمن قد رآها فَهُم مُعَّذبون»

«پرهیزگاران نسبت به عذاب جهنم چنانند که گویا آن را می‌بینند که اهل آن در آن عذاب می‌شوند»

 

پیام‌ها و نکته‌ها:

1-   پای در راه سلوک نهادن چیزی است و خبر از سالکان و مقامات داشتن امری دیگر. چند شعر عرفانی دانستن، آه کشیدن و ابرو درهم کشیدن و روی ترش کردن و از مراحل و مقامات عرفان داد سخن دادن، سیر الی الله نیست. سالک کسی است که قدم در راه نهاده خودی را انداخته رو به خدا کرده است و به خود و درمان اندرون خود مشغول است.

2-   آنچه ابلیس را از درگاه الهی راند، خودبینی او بود، خودبینی همان گونه که مانع سلوک الی الله است مانع و ترقی و پیشرفت فردی و اجتماعی انسان است و او را از ارتباط و تعامل یا هم نوعان خود باز می‌دارد. او را از همه بیزار می‌کند و همه را نیز از او متنفر می‌گرداند.

 

منبع نامه:

 آیت الله بید آبادی،‌ تذکرة المتقین، قم، نهاوندی، 1380، صص 187-185.

سدهای مهم نرسیدن به آنچه آرزویش را دارید

این موانع می تواند ما را از مسیر موفقیت دور کند:

۱ -پشت گوش اندازی

افرادی که علامت مزمن این «بـیـمـاری» در آنها دیده می شود، مایلند با این جملات توجیه کننده که «تمام کردنش کاری نخواهد داشت» و یا «نگران نباش، وقت برای انجام دادنش بسیار است»، کارها و وظایف شان را برای همیشه از سر خود باز کرده و به تعویق بیندازند. اگر کاری در حد و اندازه قابلیت هایتان به شما روی آورد ولی به دلیل عذر و بهانه های ذکرشـده از انجام آن ممانعت به عمل آوردید، قطعا پشت گوش اندازی مشکل اصـلی بـوده و باید مرتفع شود. احساس می کنید که زمان در اختیار شماسـت، اما هنگامی کـه وقـت موعود نزدیک می شود، برای اتمام کار به سرعت هجوم می آورید و نتیجه آن خواهد شد که آن طور که در ابتدا مد نظرتان بود از انجام عمل مورد نظر بازخواهید ماند.

۲ -ترس از موفقیت

مانع اصلی دیگر برای رسیدن به پیروزی واهمه داشتن از موفقیت است. با اینکه چنین افرادی دقیقا می دانند که برای موفق شدن به چه چیزی نیاز دارنـد، امـا به دلیل داشتن ترس از موفقیت قادر به رسیدن به اهداف والای خود نیستند. در نـظـر ایـشـان راه پـیـش رو، مـخـوف و رعـب آور است. نگرانی از آینده و همه مسایلی که در نهایت گریبانگیر او خواهد شد، منجر به فقدان بصیرت و بازماندن آنها می شود؛ مـخـاطرات ذاتـی روند تجارت، رام نشدنی به نظر خواهد رسید. تشخیص و حل این مشکل آسان تر از برخورد با پشت گوش انـدازی است. فردی که از پذیرش مسوولیت هایی کــه موفقیـتـش را به همراه خواهد داشت وحشت دارد، بـا کمی هم محوری و اندکی صبر و شکیبایی می تواند شرایط را به نفع خود تغییر دهد.

۳ -وسواس

افراد موفق دارای خصوصیتی مشترک هستند و آن قابـلیـت تمرکز بر اندیشه های بـزرگ است. برای بسیاری اتخاذ چنین دیدگاهی مشکل است چراکه خود را کاملا محدود و متعهد به انجام کارهای جزیی و کوچک می کنند. تلاش زیاد برای انجام کارهای جزیی زیان آور است چراکه زاویه دید را محدود خواهد کرد. اگر برای اتمام هر کار کوچکی مصر باقی بمانید، هرگز قادر نخواهید بود به اهداف والای خود دست پیدا کنید. این گونه افراد، سخت کوشی و تلاش زیاد را لازمه زندگی شان دانسته اما عزم و اراده خود را برای کاربرها و مصارف مفید به کار نمی بندند. تنظیم دقیق مهارت های مدیریـت زمـانـی در برطرف کردن این مشکل کمک فراوانی خواهد کرد.

۴ -احساس ناامنی

افراد ضعیف و سست بنیان به علت داشتن احساس ناامنی، در کارشان پیشرفتی حاصل نمی شود. شاید یکی از دلایل عدم موفقیت این گونه انسان ها در بی میلی آنها برای نشان دادن برش از خودشان نهفته شده باشد. علت ترس نیست؛ فقدان اطمیـنان و اعـتـمـاد باعث عقب ماندن آنها می شود.

نشانه شیعه‏ بودن چیست؟

و به خدا سوگند شیعه ما از آن هنگام که خداوند والا نام جان پیامبرش را گرفت همچنان ما را یارى مى‏کند و به خاطر ما نبرد مى‏ کند...

به گزارش سرویس دینی جام نیوز، ابو یحیى کوکب الدم از امام صادق علیه السّلام روایت مى‏ کند که فرمود: همانا حواریّون عیسى شیعه او بودند و شیعیان ما حواریّون ما هستند و حواریّون عیسى فرمانبرتر از حواریّون ما نبودند.

عیسى به حواریّون فرمود: ... مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ‏نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ ... . نه به خدا سوگند عیسى را در برابر یهود یارى نرساندند و براى او نبرد نکردند، و به خدا سوگند شیعه ما از آن هنگام که خداوند والا نام جان پیامبرش را گرفت همچنان ما را یارى مى‏ کند و به خاطر ما نبرد مى‏ کند و در راه ما سوخته مى‏ شوند یا شکنجه مى‏ گردند و یا در شهرها در به در مى ‏شوند.

خداوند به آنها از سوى ما جزاى خیر دهد. امیر المؤمنین علیه السّلام فرموده است: به خدا سوگند اگر بینى دوستان ما را با شمشیر بزنند بغض ما در دل نگیرند، و به خدا سوگند اگر به دشمنان خویش نزدیک شوم و ثروتى کلان بدیشان بخشم باز هم ما را دوست نخواهند داشت.

منبع:بهشت کافى / ترجمه روضه کافى، ص315.

مراحل تحصیل تقوا یا رضای الهی

نویسنده: آیت الله محمد بهاری

تامل درستی نماید ببیند بنده است یا آزاد، اگر دید آزاد است خودش می‌داند که هر کاری بخواهد بکند[ می‌تواند انجام دهد] و اگر دانست بنده است و مولی دارد: سر خود نیست هر کاری بکند، و لو دستی حرکت دهد از روی جهت آن سوال خواهد شد، جواب درستی باید بگوید.

پس بنابراین باید سعی در تحصیل رضای مولایش باشد، اگر چه دیگران راضی بر آن کار نباشد ابدا، و تحصیل رضای مولای حقیقی جلّ شانه نیست مگر در تحصیل تقوا.

غرض اصلی از خلقت، حاصل نخواهد شد به جز اینکه معرفت و محبت میان عبد و مولا باشد و تحصیل تقوا محتاج به چند چیز است که چاره ندارد از آنها:

اول: پرهیز از معاصی است، باید معااصی را تفصیلا یاد بگیرد، هر یک را در مقام خود ترک نماید که از جمله معاصی است ترک واجبات، پس باید واجبات خود را هم به مقدار وُسع و ابتلا به آنها یاد گرفته و عمل نماید، و این واضح است که با معصیت کاری اسباب محبت و معرفت موجود نخاهد شد، اگر اسباب عداوت نباشد

دوم: اینکه مهما امکن پرهیز از مکروهات هم داشته باشد، به مستحبات بپردازد، حتی المقدور چیز مکروه به نظرش حقیر نیاید، و نگوید کل مکروه جایز. بسا می‌شود یک ترک مکروهی پیش مولی از همه چیز مقرّبتر واقع خواهد بود، یا اتیان مستحب کوچکی و این به تامل در عرفیات ظاهر خواهد شد.

سوم: ترک مباحات است در غیر مقدار لزوم و ضرورت، اگر چه شارع مقدس خیلی چیزها را مباح کرده برای اغنیا، اما چون در باطن میل ندارند بنده او مشغول به غیر او باشد از امورات دنیویه و لذا خوبست بنده هم نظرا به میل مولی این مزخرفات را تماما یا بعضا ترک نماید، اگر چه حرام نباشد ارتکاب آنها

چهارم: ترک ماسوی الله را در دل خود غیر او را راه ندهد

نامه‌های عرفانی/ علی محمدی: دفتر نشر معارف 1386. ص 71، 72، 73.

یادگار امام هادی علیه السلام

جناب استاد صدیقی:

 زیارت جامعه کبیره در میان زیارت‌ها جامعیت دارد و این جامعیت هم از نظر بیان زوایای مقام امامت است و هم از نظر اسرار امامت.

زیارت یادگاری امام هادی(ع) اختصاص به مکان و امام خاصی ندارد، مرحوم آیت‌الله مرعشی در وصیت نامه خود دارند که حداقل هفته‌ای یک بار زیارت جامعه کبیره بخوانید، آیت‌الله بهجت نیز وقتی به حرم حضرت معصومه(س) می‌رفتند زیارت جامعه کبیره می‌خواندند. 

شبی که دستها به آسمان نزدیکتر است

بر پایه برخی روایات ماه رجب ماه امیرالمومنین(ع) است، همان گونه که شعبان ماه حضرت رسول(ص) و رمضان ماه خداست. نخستین شب آن از شبهای چهارگانه ای است که درباره احیا و شب زنده داری آنها سفارش فراوان شده است. خواندن دعاهای ویژه هنگام دیدن ماه رجب نیز موضوعی است که درباره آن سفارش شده است. از نکته های قابل توجه در دعای ویژه دیدن ماه، توجهی است که به دو ماه شعبان و رمضان شده است و بجاست سالک مراقب هم در این دعا و هم در دیگر دعاهای این ماه، آن دو ماه را به یاد آورد و از خدا بخواهد او را آمادگی دهد تا آن دو ماه را به شایستگی پذیرا شود.

بر سالک مراقب است که پیش از فرا رسیدن این گونه شبهای شریف و اوقات عزیز بیش از دیگر شبها و وقتها به بازرسی و بررسی احوال خویش پردازد و برای پاکسازی خویش از گناه و ناروایی کوشش کند، به گونه ای که هنگام ورود به این شبها و اوقات دیگر گناه و آفتی برای او باقی نمانده باشد، تا سبب شود از تجارت، عبادتش زیان ببیند و از احیا و شب زنده داری اش بی بهره ماند و از روشنایی و نوری که به عبادت کنندگان می رسد، طرفی نبندد. از این بدتر مبادا مانند بنده ای باشد که سلطان او را گرامی می دارد و به مجلس خاص و خلوت انس خویش دعوت می کند تا هم لطف و کرم و بخشش و دهش خویش بر او ببارد، هم او را همنشین و همدم خویش و گزیدگان خویش سازد، آن غلام بدان مجلس حاضر می شود، اما از سلطان روی می گرداند و در خانه او به دشمن دل می بندد و با این کار خویش را شایسته هر خواری و خذلانی می کند و آن همه کرامت و شرافتی که در انتظارش بود را به خست و خفت می فروشد.

همچنین بر سالک است که بیشتر از «چه اندازه عبادت کردن» به «چگونه عبادت کردن» دل سپارد و بیش از «فزونی کمیت» به «حسن کیفیت» آن همت بندد. در دعا و مناجات، زبان و بیانی و الفاظی را برگزیند که خواری و خاکساری او و نیاز و زاری او را هر چه بیشتر بنمایاند و بر این نکته تأکید ورزد که خداوند او را تشریفها بخشیده و منتها نهاده که بار تکلیف بندگی و عبادت بر دوشش نهاده است.

بر سالک است هنگام دعا بیشتر بر این صفات خدا که «کریم العفو» است و با بزرگواری از خطای بندگان می گذرد و «مبدل السیئات بالحسنات» است و بدی های بندگان را با نیکی پاسخ می دهد، تکیه و تأکید کند. به محمد(ص) و آل او توسل یابد و آن عزیزان را شفیع خویش سازد، باشد که سفیدرویی آن عزیزان عذرخواه سیاهرویی ما گردد و سرانجام شب را با توسل به صاحبان معصوم شب به پایان برد و اصلاح حال خویشتن را از آنان بخواهد.

اگر نخستین شب رجب، شب جمعه نیز باشد سزاوار است اعمال «لیله الرغائب» نیز در آن شب به جا آورده شود. از پیامبر روایت شده که فرمود: از نخستین شب جمعه رجب غافل نمانید. این شب را فرشتگان «لیله الرغائب» نامیده اند. در این شب آنگاه که یک سوم شب بگذرد، فرشتگان همه در اطراف کعبه گرد آیند، خداوند بدانها می فرماید: فرشتگانم هرچه از من می خواهید بخواهید! می گویند: خدایا خواسته ما این است که بر روزه داران رجب ببخشایی! خداوند می فرماید: بخشودم.

«رغائب» جمع «رغیبه» و به معنای چیزی که مورد رغبت و میل است. این لغت همچنین معنای عطا و بخشش فراوان را نیز داراست. «لیله الرغائب» شبی است که عطاء و بخشش پروردگار بسیار است و بندگان با روی آوردن به بارگاه احدیت و خشوع، شایسته دریافت عطا و کرم بی حساب می شوند.

منابع : روزنامه قدس 

چگونگی کسب باور قلبی

                                                     

ما باید این را بفهمیم و بفهمانیم به قلبمان ، اگر این کلمه را قلبمان بفهمد نه (اینکه ) همان گفتار باشد، گفتنش آسان است ، به قلب رساندن و آن موجود قابل فهم را که ، فهماندن ، که قلب هم باورش بیاید، مشکل است یک وقت همین طوری آدمی می گوید که جهنم هست و بهشتی هست ، گاهی اعتقاد هم دارد اما باور کردن هم غیر اعتقاد عملی است گرچه برهان هم قائم بر آن شده باشد، اما باور آمدن ، یک مساءله دیگری است ... اگر کسی باورش بیاید که غیبت(دام کلاب النار) است کسی که غیبت بکند کلب های آتش ‍) جهنم( او را می بلعند، غیبت نمی کند... اینکه ما خدای نخواسته یک وقت غیبت می کنیم ، برای این است که باورمان نیامده است آنجا(قیامت ) را، آدمی که باورش بیاید که تمام کارهایی که در اینجا انجام می دهد یک صورتی در آن عالم دارد، اگر خوب است صورت خوب و اگر بد است صورت بد و(بداند که)حساب در کار است و هر کاری حساب دارد... آن وقتی که باورش بیاید تبعیت می کند... اگر انسان باورش آمد که یک مبداءیی برای این عالم هست و بازخواستی برای انسان در مرحله بعد هست . و )بعد از(مردن فنا نیست (بلکه ) مردن انتقال از نقص به کمال است . این )باور(انسان را از همه لغزشها نگه می دارد، )ولی صحبت ( همه سر این است که این باور چگونه باید بیاید.

منبع :

چهل حدیث حضرت امام خمینی (ره )،چاپ اول ، تابستان 1368، مرکز نشر فرهنگی رجاء ، لیتو گرافی وچاپ گلشن .

تقویت معنویت و روحانیت درونی

متن نامه:

و اما (به جهت)تقویت روحانیت ( استاد علامه شعرانی می­فرمودند)­ : اولا دائما باید همّ و حزن قلبى به جهت عدم وصول به مطلوب داشته باشد. ثانیا تا مى­تواند ذکر و فکر را ترک نکند که این دو جناح (=بال) سیر آسمان معرفت است. در ذکر، عمده سفارش اذکار صبح و شام اهمّ آنها که در اخبار وارد شده، و اهمّ تعقیبات صلوات و عمده­تر ذکر وقت خواب که در اخبار مأثور[1] است، لاسیما (به­خصوص) متطهرا (با وضو) در حال ذکر به خواب رود. و شب خیزى مى­فرمودند زمستان­ها سه ساعت ، تابستان­ها یک ساعت و نیم . و مى­فرمودند که در سجده ذکر یونسیه[2] یعنى در مداومت آن که شبانه روزى ترک نشود، هر چه زیادتر توانست اثرش زیادتر است، اقل اقل آن چهارصد مرتبه است؛ خیلى اثرها دیده ام.

  بنده خود هم تجربه کرده­ام چند نفر هم مدعى تجربه­اند. یکى هم قرآن که خوانده مى­شود به قصد هدیه حضرت ختمى مرتبت صلوات الله علیه و آله خوانده شود.[3] 

 

 

نکته­ها و پیام­ها:

1-  ذکر از شرایط و مقارنات اصلی سیر الی­الله است که سالک به وسیله آن هماره به یاد محبوب واقعی خواهد بود.

2-  زبان از اعضاء اصلی بدن است و به وسیله آن گناهان زیادی صورت می­گیرد لذا مراقبت از آن و عادت دادنش به طاعت الهی و نیز باز داشتنش از گناه عامل بسیار مهمی در سلوک معنوی است. 

3-   همان­گونه که تمامی اعضاء بدن در سیر و سلوک باید سهیم و دخیل باشند، زبان نیز چنین است و باید دائما معطر به عطر یار باشد تا دیگر اعضاء را نیز به حالت عبادت در آورد. 

4-  برای سیر الی الله اولین مرحله نیل به نفس سرزنش­گر است،  سرزنش و ملامت از کوتاهی در وصول به مقصود عاملی مهم در حرکت دوباره و برداشتن گامی دیگر است.  

---

[1] - اخبار ماثور همان روایات نقل شده از ائمه اطهار (علیهم­السلام) است.

[2] - مراد از ذکر یونسیه فرازی از آیه شریفه 87 سوره انبیاء است که می­فرماید: ْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ

[3]  -منبع داستان: در آسمان معرفت: تذکره اوحدی از عالمان ربانی:علامه حسن حسن زاده آملی، به اهتمام محمد بدیعی، قم، تشیع ، ص 109، 108.

 منبع سایت پژوهه

جاده توفیق باز است

خیلی از اوقات تصور می کنییم که راه سلوک توفیقی می خواهد که ما نداریم. اما حقیقت این است که اگر تجربه و حالی معنوی دست داد و پس از آن اندک اندک حرکت کنیم، حرکت تسهیل می شود. عفو و رحمت خداوند دست و پا را باز می کند. اگر آنهایی را که می شنویم ، دغدغه ای در ما بوجود آورند و کم و بیش به آنها عمل کنیم، پس از کمی حرکت، لطف خدا  و اصلاح را حس می کنیم. اندک اندک، فشار غرایز، کم می شود و بالاخر ه از بین می رود. این حالی است که همه ما حداقل برهه ای از آن را بدست آورده ایم ولی عمده نگهداری آن است. اینجاست که کم کم هوی می رود و فقط خطورات می ماند که پس از چندی مقاومت آنها هم می روند و فقط یک حس ضعیف گناه می ماند و در آخر همان حس هم دیگر نیست.

مرحوم کاشف الغطاء می فرمودند: عده مرتب از عدم امکان عصمت برای اهل بیت می پرسند و این در حالیست که مدت شش ماه است که حتی مکروه از خود من سر نزده است!

حجت السلام و المسلمین دکتر نخاولی

منبع: Gofteman-bartar.ir

روحتان را ترقی بدهید

                               

آیت‌ا... مشکینی (ره): با هوای نفس مخالفت کنیم. بیایید از این اسارت نفس بیرون برویم. بیایید از اسارت شیطان بیرون برویم. انسانی باشید که وقتی فرشته‌ها می‌آیند گناهان شما را بنویسند و ببرند، بیایند و بروند. ماه بگذرد و از شما چیزی ننویسند. نکند شبانه روز بگذرد و شما یک دروغ ولو به عنوان شوخی گفته باشید آن آدم که باید بشوید، نمی‌شوید، به آن مقامی که باید برسید نمی‌رسید. مواظب خویشتن باشید و روحتان را ترقی بدهید و بروید به آن‌جا که یک انسان کاملی باید برود.

منبع : نشریه پرتو سخن  شماره 703