عالم دینی و وارد شدن در بقای خود

• اگر کسی بخواهد خودش باشد و با خود باشد باید جنبه‌ی وحدتش را به جنبه‌ی وحدت هستی وصل کند، در آن صورت اولاً عالَم پیدا می‌کند. ثانیاً عالَمی پیدا می‌کند که خیالی و وَهمی نیست. عالَم انسان دینی یک عالَم واقعی است و عالَم انسان غیر دینی، غیر واقعی است. عالَم غیر واقعی مثل عالَم کِبر و عالَم رقابت‌ها و عالَم چشم و هم‌چشمی‌ها، که عین بی‌عالمی و بی‌استقراری است، زیرا همه‌ی این‌ها نسبت است و نسبت، امر عدمی است و دل‌بستن به امر عدمی، انسان را از عالَم واقعی و بقای حقیقی محروم می‌کند.