بخشی نامه ای از علامه حسن حسن زاده آملی

                                

نامه‏ ایست که به دل‏شکسته‏ اى رحمة اللّه علیه نوشته‏ ایم:
بسم اللّه خیر الأسماء

یار مفروش بدنیا که بسى سود نکرد       آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود
 ندانم خواجه در چه حال و منوال است آیا به همان شیوه پیشین و رسم دیرین خود شاد است و یا از خود سفرى کرد و خبرى یافت. جسارتا عرض میشود هنوز ملک‏ زاده است یا عبد اللّه است!؟ دردمندان بسیار دیدم و از آنان ناله‏ هاى زار زار شنیدم که آن نیکبختان از روزگار به غفلت گذشته خود می سوختند، و از التهاب حرمان می جوشیدند، و از درد هجران می خروشیدند، و از سوزوگداز آه آتشین از کوره دل بر می کشیدند.
خواجه به انتظار کسى نشسته و به امید چه کسى دل بسته است؟ روزگار که بگذشت و ایام جوانى و کامرانى و بالیدن به زخارف دنیوى و مقامات اعتبارى بسر آمد، و اگر تقسیم هم بشود به آقا و بنده بیش از این بلکه تا این اندازه هم نمی رسد.
آقا باید آگاه باشد که اگر آب در یک جا بماند بو می گیرد مگر دریا شود و یا به دریا پیوندد و به قول عارف معروف مجدود بن آدم سنائى غزنوى:
         چو ماکیان به در خانه چند بینى جور   چرا سفر نکنى چون کبوتر طیّار
 خالصانه دست به دعا برآور و با دل شکسته بگو الهى:
         گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

          پیش‏پایى به چراغ تو ببینم چه شود
 و دست توسّل به دامن حجت حق ولى عصر امام زمان دراز کن و صمیمانه بگو:
     بروى  ما زن از ساغر گلابى             که خواب‏ آلوده‏ایم اى بخت بیدار

 قم- ارادتمند سرکار عالى حسن حسن‏زاده آملى‏
16/ 7/ 1350