بدترین رهزن انسان در این سفر همان «نفس امّاره» است که شعله جوّاله است. اگر کسی اهل این راه باشد، منشور خلافت را مطالعه کرده باشد و نخواهد بر اساس جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُهَا حرکت کند، بلکه بکوشد وَیَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ را هم مورد عمل قرار دهد، دل او باز می‌شود، شرح صدر پیدا می‌کند؛ شرح صدر که شد، گوشِ دل، چشم دل، شامّه دل، لامسه دل، حواسّ دیگر دل باز می‌شود که گاهی به صورت یعقوب جلوه می‌کند إِنِّی لَأَجِدُ رِیحَ یُوسُفَ لَوْلاَ أَن تُفَنِّدُونِ، گاهی به صورت ختمی نبوّت(علیه و علی آله آلاف التحیّة و الثناء) جلوه می‌کند «إِنِّی لَأجِدُ نَفَسَ الرَّحمَنِ یأتِینِی مِن قِبَلِ الیَمَنِ». اگر انسان اینها را مطالعه کرد از درون خودش که شعله جوّاله‌ای می‌جوشد، از آن هم باخبر می‌شود، فرمود: کَلاَّ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ. اگر کسی اهل علمِ یقین باشد، هم‌اکنون که در دنیاست جهنم را می‌بیند.
ایت الله جوادی
