بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت امیر [علیه السلام] در یکی از خطبه ها فرمودند که:
هفت مصیبت بزرگ است که از آنها به خدا پناه می‌برم: «عالمی که بلغزد، عابدی که از عبادت خسته و فرسوده گردد، مؤمنی که محتاج شود، امینی که خیانت ورزد، توانگری که ندار گردد، عزیزی که خوار گردد، فقیری که رنجور گرد.»
شخصی ایستاده گفت: ای امیر مؤمنان! تو پیشوای مایی، سخنی دارم جواب فرما و آن این است که چرا هر چه دعا می‌کنیم مستجاب نمی‌شود با آنکه خداوند می‌فرماید: «اُدعُونی أستَجِب لَکُم». [1]
فرمود:به علّت آنکه دل‌های شما به هشت علّت خیانت‌کار است:
اول: آنکه خدا را شناختید ولی به دستور او عمل نکردید؛ در این صورت معرفت خدا چه سودی دارد؟!
دوم: به پیغمبر ایمان آوردید ولی به سنن او رفتار نکردید؛ پس کو ایمان شما؟!
سوم: قرآن را کتاب خود دانستید و به آن عمل ننمودید.
چهارم: ادّعا می‌کنید که از آتش می‌گریزید و در عین حال پیوسته رو به آتش می‌روید.
پنجم: گفتید که طالب بهشتید ولی به واسطه اعمال زشت خود، پیوسته از بهشت دور می‌شوید.
ششم: نعمت پروردگار را خوردید و کفران کردید.
هفتم: خداوند علیّ أعلی شما را به دشمنی شیطان خواند ولی شما پیروی کردید.
هشتم: عیب های مردم را جلوه داده و معایب خود را کتمان نمودید.
بنابراین برای استجابت دعا باید خود را از خواهش‌های نفس و شرک و معصیت پاک کرد، آنگاه دعا نمود.» [2]
_________________________________________________
[1]ـ سوره غافر (40) قسمتی از آیه 60.
