جناب ملا حسین قلی همدانی به دوستی مینویسد:
پس ای عزیز! چون کریم رحیم زبان تو را مخزن کوه نور؛ یعنی ذکر اسم شریف قرار داده است، بی‌حیایی است، مخزن سلطان را به نجاست و قاذورات غیبت و دروغ و فحش و اذیت و گناهان دیگر آلوده نمایی.
مخزن سلطان باید پر عطر و گلاب باشد، نه نجس و مملوّ از قاذورات (نجاسات). بیشک چون دقت در مراقبه نکرده‌ای، نمی‌دانی که با اعضای هفتگانه؛ یعنی گوش و زبان و چشم و دست و پا و بطن و فرج چه معصیت‌های می‌کنی، و چه آتش‌‌ها روشن می‌نمایی و چه فساد‌ها در دین خودت بر پا می‌کنی و چه زخم‌هایی با شمشیر و سر نیزه زبانت به قلبت می‌زنی. اگر آن را کشته نباشی، بسیار خوب است.
اگر بخواهم شرح این مفاسد را بیان نمایم در کتاب نمی‌گنجد، در یک ورق چه می‌توانم بکنم. تو که هنوز جوارحت را از معاصی پاک نکرده‌ای، چگونه منتظری که در شرح احوال قلبت چیزی به تو بنویسم. پس بشتاب، بشتاب به سوی توبه راستین. آن گاه به سرعت به تلاش و مراقبت روی بیاور.
منبع:
شیروانی، علی؛ برنامه سلوک در نامه‌های سالکان، قم، دار الفکر، 1378، ص99
