ما اسیران نفس و شهوت ، خدا برای خرما می خواهیم و دوست مطلق را فدای لذت نفسانیه می‌کنیم و این از بزرگترین خطاها است که اگر دل ما حظی از معرفت داشت و جلوه (ی ) از محبت در آن حاصل بود، باید از خجلت بمیریم و سر شرمساری را تا قیامت به زیر افکنیم آنان اگر چیزی بخواهند، چون کرامت دوست است ، می خواهند... [1] معرفت خدا، حب خدا آورد و این حب چون کامل شد، انسان را از خود منقطع کند و چون از خود منقطع شد، از همه عالم منقطع شود و چشم طمع به خود و دیگران نبندد و از رجز شیطان و رجس طبیعت پاکیزه شود و نور ازل در باطن قلب او طلوع کند و از باطن به ظاهر سرایت کند و فعل و قول او نورانی شود و تمام قوا و اعضاء او الهی و نورانی شود[2].
منبع: شرح حدیث جنود ، نوشته حضرت امام خمینی (ره)
پی نوشت:
